«وَجَاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهَادِهِ؛ و در راه خداوند
چنانکه شایسته اوست جهاد کنید»[1]
مقام معظم رهبری(مدظله):
«جهاد یعنی مبارزه، جهاد فقط به معنی تلاش نیست… آنی که یک
تلاشی دارد می کند این تلاش در مقابل خصومت دشمنان نیست، این را نمی شود گفت
مبارزه، اینرا نمی شود گفت جهاد! جهاد به آن تلاشی گفته می شود که جنبه مبارزه
تویش هست، به آن می گویند جهاد و سازندگی ما امروز همین است.»[2]
این پژوهش با نگاهی مجاهدانه به بررسی عوامل تبدیل «اردوهای
جهادی» به «حرکتهای جهادی» است…
کلمه «جهاد» از کلمه «جهد» گرفته شده که به معنای «تلاش و کوشش
کردن» است. اما وقتی مادهای به صیغه مفاعله برده میشود یکی از معانی باب مفاعله
این است که بین دو نفر رفتاری انجام میگیرد و یکی سعی میکند بر دیگری غلبه پیدا
کند. اگر از همین ماده، تنها عملی شخصی مقصود باشد، واژه جهاد به کار برده نمیشود،
بلکه در چنین مواردی غالباً از واژه «اجتهاد» استفاده میشود. ماده جهد وقتی به
باب مفاعله میرود مصدر آن «مجاهده» و «جهاد» میشود و حتما این نکته در آن لحاظ
میشود که دو نفر رویاروی هم هستند و علیه یکدیگر تلاش میکنند یا دستکم یکی تلاش
میکند که بر دیگری غالب شود. این است که نوعی دشمن یا هر کسی که رفتار نامناسبی
دارد در مقابل انسان قرار گرفته و او باید در برابر او تلاش کند. این معنای لغوی
جهاد است که در قرآن هم همین معنا به کار رفته و اعم از هر نوع تلاشی است که علیه
دشمن انجام میگیرد، چه در عرصه اقتصاد و با صرف مال باشد، چه در عرصه فرهنگ و چه
در عرصه سیاسی، و چه این تلاش علیه دشمن بیرونی باشد و چه علیه نفس.[3]